انگشتر نامزدی در کدام دست انداخته می‌شود؟

رومی ها اولین کسانی بودند که حلقه را روی انگشت چهارم دست چپ گذاشتند، زیرا معتقد بودند این انگشت آغاز رگ عشق است. رگی که به قلب منتهی می شود.

برخی بر این باورند که این انگشت به دلیل این رسم دیرینه بر بقیه انگشتان ترجیح داده می شود که به موجب آن انگشت اول (شست) را به نام پدر، انگشت دوم را به نام پسر و انگشت سوم را به نام پسر می نامیدند. روح القدس. پس داماد پس از نامگذاری و در هم تنیدن سه انگشت انگشتر را روی دست عروس می گذارد.

همچنین این واقعیت وجود دارد که فلز با دوام کمتری در انگشت و دست قرار می گیرد که کمتر از سایر انگشتان استفاده می شود و کمتر آسیب می بیند.

اما رسم کشورهای قاره اروپا این است که انگشتر را در دست راست می گذارند. البته در سلطنت های این منطقه یک استثنای تاریخی وجود داشت که اعیان انگشتر را در دست چپ می انداختند. در برخی از کشورهای آمریکای جنوبی مانند آرژانتین، زن و مرد از یک حلقه استفاده می کنند و این حلقه ها معمولاً شباهت زیادی به سایر حلقه های ازدواج دارند، با این تفاوت که به جای طلا از نقره ساخته می شوند.

در کشورهای اسکاندیناوی مانند فنلاند و تروی، هم مردان و هم زنان حلقه نامزدی می زنند. در برزیل، این حلقه ها معمولا از طلا ساخته می شوند و هیچ سنتی در مورد نحوه ارائه حلقه نامزدی وجود ندارد. در این کشور زن و مرد قبل از عروسی و دوران نامزدی حلقه را به دست راست و بعد از ازدواج حلقه را به دست چپ می زنند. در اسکاندیناوی نیز مرسوم است که برخی از زنان برای نامزدی، ازدواج و مادر شدن از سه حلقه استفاده می کنند.

استفاده از انگشترهای مردانه نسبتا جدید است. تا اواسط قرن بیستم، بیشتر زنان انگشتر می‌پوشیدند، که شاید یادآور روزهایی باشد که زنان بخشی از دارایی شوهرشان بودند. پس از جنگ جهانی دوم، بسیاری از مردان با جدایی طولانی از همسران خود مواجه شدند و از آن زمان به بعد شروع به استفاده از حلقه ها به عنوان نشانه ازدواج کردند، به این معنی که همیشه همسر خود را به یاد می آورند.

در ایسلند، جایی که نامزدی و ازدواج با پول پذیرفته شده بود، حلقه کمتر ضروری به نظر می رسید، زیرا انتظار می رفت که دختر هدایای خود را به صورت نقدی دریافت کند، اما در این کشور از حلقه نیز استفاده می شد، اما به ندرت انگشتر نامیده می شد. از استخوان و سنگ و کهربای سیاه و طلا و نقره به اشکال مختلف ساخته می شد و گاه آنقدر پهن بود که دست از آن عبور نمی کرد. در مراسم نامزدی، داماد چهار انگشت و کف دست خود را از میان این حلقه رد می کرد و به این ترتیب می توانست دست عروس خود را بگیرد. یهودیان روسیه نیز حلقه ازدواج را در انگشت اشاره خود می بندند.

تا به حال حلقه و پذیرفتن آن جزء مراسم عقد محسوب می‌شد و بیشتر مردم حلقه را در دست چپ خود می‌کردند، البته برخی از زنان اروپایی از آن در دست راست خود نیز استفاده می‌کردند.

در دوران مدرن، برخی از حلقه های ازدواج زنانه از دو قسمت مجزا ساخته می شوند. یک قسمت را به او می دهند و او آن را به عنوان حلقه نامزدی می اندازد تا زمانی که پیشنهاد ازدواج را قبول کند و قسمت دیگر را در عروسی می اندازند که آن را به دو دست می زند. دو حلقه شبیه یکی هستند.

در سرتاسر دنیا حلقه های نامزدی و گروه های عروسی نه تنها نشانه عشق بلکه نشانه تعهد نیز هستند. حلقه همچنین نماد تداوم زندگی است و عشق هرگز پایان نمی یابد. انگشتر یعنی یک فرد متعهد و صمیمی در زندگی وجود دارد.